To są tak zwane smaki dla koneserów. Zapewne wielu osobom połączenie śledzia z kawą wydaje się absolutnym dramatem, ale zapewniam was, że to były najlepsze śledzie, jakie jadłam. Jeśli ktoś nie lubi śledzi albo chce być bardziej wege, to ta wersja z boczniakami powinna być równie ciekawym kulinarnym doświadczeniem. Dajcie im szansę, bo to naprawdę mega danie jest i niejeden mięsożerca będzie chciał spróbować.
Zupa krem z dyni to już taki jesienny klasyk. W tym przepisie nieco mdły smak dyni podkręca podpieczona skórka papryki oraz pieczone marchewki i pietruszki. A do tego dużo ziół, trochę kwaśnej cytryny i octu oraz umami z płatków drożdżowych i wędzonego tofu.
Przygotowanie domowego mleka roślinnego najlepiej zacząć od tych najprostszych. Nie bierzcie się za mleko sojowe, jeśli nie czujecie, że chcecie poświęcić na jego produkcję połowy dnia. Szkoda by było się zrazić przy pierwszym podejściu. Dlatego cykl o napojach mlekopodobnych zaczynam od tych najprostszych, gdzie składników nie trzeba ani gotować, ani nawet moczyć. Mleko owsiane można zrobić w dwie minuty, więc nawet jeśli wam nie zasmakuje, to straty będą niewielkie.
Różowy to jeden z moich ulubionych kolorów w kuchni. Nie jest zbyt popularny, bo mało jest warzyw, które zaróżowiają dania. I nie mówię tu o owocach, bo one mają swoje osobne miejsce. Zupa krem z botwinki i rabarbaru jest słodko-kwaśna, kremowa i bardzo letnia. Do tego trochę soli, wędzonej papryki oraz tymianku i mamy piękne Pięć Przemian w zupie. Żołądek wam podziękuje.
Mamy sezon na arbuza, mamy sezon na pomidory, więc cały przepis wpisuje się znakomicie w ideę kuchni sezonowej i planetarnej, dobrej dla świata. W dodatku mało tu resztek, więc mamy także prawie że zero waste. No i pychota do tego.
Bycie weganinem nie oznacza rezygnacji z czekolady. Można nadal pozostać czekoholikiem. A ten oto wegański pudding jest totalnie pyszny i ekstremalnie czekoladowy. Im więcej dacie czekolady lub kakao, tym będzie bardziej ekstremalnie czekoladowy. Trochę jest z nim roboty, ale plus jest taki, że zawsze się udaje.
Moja miłość do liści ma jeden wyjątek – nie lubię liści w zupie. Dlatego kiedy gotuję bulion na włoszczyźnie, to liście karmią moją kreatywność w inny sposób. Pietruszki w tym roku znów są w wersji mikro, ale młody seler ma za to dużo liści. I te liście są wysoko w rankingu moich ulubionych.
Ten pasztet zawsze wychodzi inny, więc jest świetną bazą do eksperymentowania. I generalnie trudno go jakoś spektakularnie spieprzyć. No chyba, że zapomnicie, że się piecze i pójdziecie spać.
